De westenwind blies harder nu
het fietsen viel haar zwaar
zodat ze zat en even adem zocht
terwijl hij zwijgend wachtte.

Zo zat ze stil en zag de golven
langzaam rijzen langs het natte strand
en hoe de schemer klam en
sluipend haast aan land ging.

Ooit, dacht ze, zal hij gaan
waar ik niet volgen mag, kan hij
niet langer wachten. Ze keek achterom
als was die bange dag nabij.

Toen zag ze hem daar peinzend staan
de lijnen om zijn lippen
licht, de oude ogen sprekend nog.
Ze lachte blij en zacht.

'Dank je, schat, dat je hebt gewacht.'


Annelies nam de foto, Tamara schreef er het gedicht bij.