Dranouter

Zwarte tenten buigen neer werpen lonkend
en fonkelend glimpen van wit
de aarde kleurt al zwart van stilte geurt naar
zingende mannen en resten van dag.

temidden dit alles lopen ze samen
verzuchten
dat dit toch de hemel moet zijn;
lachen dan smalend verwerpen hun woorden

maar
waar in het duister hun blikken
ook vallen, komen speldenprikken
in de nacht
stroomt fel het licht het hemels licht
in de wazige verte
schijnt wachtend een zon.

--

Op de achtergrond wervelen scharen
dansers draaien polka en wals
met passen van glas.

zij horen slechts ritmes van
stemmen in weiden
vol koortsige klanken en stampende voeten:

nooit donker genoeg
om het licht te vermoeden.


Het beeld is van Tilde, de woorden van Tamara.