Morning after

Je ogen waren zedig
dicht al trilden je wimpers
nog na misschien
in stille spot over
mijn komen.

Het was al over
lief of zeg ik diefje vóór
je insliep: je murmels van hartstocht
die langs me bleven schampen,
mijn vragende lijf en mijn
daad al gevat
in jouw beeld van verlangen
dat woekert als kanker;
vannacht
werd mijn honger
gestolen door jou.

Toen ging ik dus werkelijk
weg uit je huis,
maar vond niet méér een uitgang
dan de avond dat ik
kwam.


Marleen zorgde voor de foto, waar Tamara meteen dit gedicht mee associeerde.