Oogsttijd

Of ook mijn oogst al
binnen is,
vraag ik me vluchtig af terwijl ik
langsrijd, mijn vingers
om het warme stuur gekneld
als om dat laatste scherfje zomer
in mijn hoofd. In me nestelt zich al
een vage schaduw
van gemis, de dagen die stilaan
wat krommer gaan, schuifelend
in krimpende jasjes
naar de koude.

Naast mij glanzen je haren
avondrood nu, je blik schuurt langs me heen
de velden in. Een hand
vindt mijn knie en mijn hand zoekt
de jouwe, laat weifelend
stuur en zomer los.

Met jou raap ik de dagen die waren
dan samen, zaai ze uit
in de vlammende verte, en zie:

Ons leven
valt
in goede aarde.


Jos en Tamara oogsten de nazomer in beeld en woord. Jos' foto was de aanleiding tot Tamara's gedicht.