Nu de harde hand
verzadigd is,
de nacht weer
zoete appels draagt
en kilte langs haar dijen
druipt,

kruipt ze verstild
onder het stof
en huilt
omdat ze lachen moest,
veel meer dan om
de rauwe huid.

Haar twaalf jaren
schuren
grijs als as
langs het behang;

op straat stompt vaag
een herenschoen
gehaast
over de kinderkopjes.


De foto is van Marleen, de tekst van Tamara