paradox

dat, bij
avondzon,
de schaduwen
steeds langer worden

wijl wij almaar
krimpen.


of

worden we net
voller vanbinnen

spant ons lijf zich
om de dichtheid
van ons zijn


gaan we uit wanneer
het donker naar ons komt

niet dovend, maar
in supernova?


Jos ving de herfst op foto, Tamara liet de woorden vloeien.