ze marcheren nog steeds
maar ter plaatse
en stil nu
ze murmelen zacht
van onzegbaar geweld

staan schouder
aan schouder nog,
blik fier naar voren,
een houding die
beter dan woorden vertelt

hoe ernstig hun
taak is hoe bitter
de strijd, want
die staakten ze niet
toen hun leven verdween:

ze rukken nu op
tegen wie durft
vergeten,
bestormen gewetens
in golven van steen.


Frank ving het beeld, Tamara vond de woorden.