Pyramus & Thisbe

Eén stap slechts
die hen scheidt,
dacht ik.

Hoe eeuwig zonde
boom te zijn.
Waren ze mens, ze lagen al
in groene velden uitgespreid, en
onder tinteling van zinnen
leerden ze
wat leven was. Maar nu
geen weke liefdeskus; alleen
een stil en trouw verbleken
onder 't harde zwart
van rouw.

Dit lieve paartje
lijdt, dacht ik;
de avond voelde plots te kil.

Wist ik toen veel dat wat ik
als onmogelijk geluk beschreef,
in gronden
dieper dan vermoed
al langer groeide dan ik leef:

onzichtbaar
winden wortels om elkaar.


© Huub Louppen (foto), Tamara (tekst)