Het knaagt aan mij.

Nachtenlang wakker door het hollen van de deur naar de kast in mijn dak.
Een uitgeput mens gaat haten. Ook al wordt met hoge precisie en scherpe tand
Van karton een nest gebouwd dat zacht moet zijn en warm,
De marathon die in mijn muren wordt gehouden drijft mij
tot slechter mens.

Wat hier nu ligt is weerloos vel
En huid die streelt over een leeg en ruisloos hart, het licht
In eens zo wakker oog is uitgegaan en zoekt niet meer
Naar gort of graan maar staart naar verder groener gras dan aards.

En ik kan mij wel slaan, ik ben nochtans een streler
Maar nu walg ik van het bloed aan mijn vermaledijde hand en
Woel ik in mijn koud geworden eigen nest waar nog steeds
geen greintje slaap mij haalt.


Ook Molady liet zich inspireren door de foto van Stijn. Tilde 's interpretatie zie je twee berichten terug.