Kleine Handjes
Hoog boven zijn hoofd tilde hij haar op. Tot op zijn schouders. Daar zat ze dan. Kleine handjes in papa’s grote handen.
Soms liet hij haar vallen. Of toch net niet. Dan schrok ze. Of toch net niet. Al gauw speelde ze het spelletje mee. Daagde uit. Liet zich vallen. Of toch net niet.
Ze raakte verslaafd aan de adrenaline. De kick. Pretparken waren niet genoeg meer. Het werden hoge toppen en diepe dalen. En toen ze zich in de vlakte smeet, zocht ze er tevergeefs naar: de kleine handjes naar papa’s grote handen.
Ric nam de foto, Buitel schreef de tekst.
7 opmerkingen:
Mooie samenkomst en welkom aan Ric.
Ik zou me spontaan nietig voelen, alleen al door naar de foto te kijken!
de cirkeltjes intrigeren me. hoe werkt dat? wetenschap is kunst.
Off topic, dank je voor het aanpassen van mijn link.
@ pironik: even googlen bracht me bij http://www.cambridgeincolour.com/tutorials/lens-flare.htm . Wetenschap en kunst zijn verschillende dingen (kunst creëert, wetenschap beschrijft), maar ze delen wel een belangrijke peiler: verwondering.
@anneliesje: bedankt. toch behoorlijk ingewikkeld hoor voor een fotografieleek... ho maar: beschrijven ís creëren, zouden de postmodernisten zeggen. en gelijk hebben ze. en dat niet alle creëren kunst is daar kunnen we het geloof ik wel over eens raken. maar goed ik moet nu maar weer zwijgen; terug over naar de verstilling bij woord&beeld.
jawadde ik word ook beetje melancholisch van van dit mooie gedicht!
Een reactie posten