Halte hemel?

Hier laat de tijd nog sporen na van licht
gegrift in stof. Hier raakt het pad de horizon
schraapt hemel over rulle grond.

Bij nacht, op dit perron, raak ik beschonken
vult verlangen grauw mijn glas
tot treinen komen, trillend stoppen,

ik wankel als de damp me strikt
en strikken, glimmend aan jouw laarzen,
graaien ruw mijn blikken vast.

Dat zuchten van een deur zo als
gezang, een opstapje naar Anderland
met jou, als je eruit komt

mijn dageraad. Mijn opium.
Mijn schraal stationsgeluk.


© Frank (foto) en Tamara (tekst)