Stuurloos

Is ons leven zee of eiland?
denkt hij, nadat hij de zeilen streek,
zijn vrouw weer trouw de hemden
en hij, koffie drinkend, op de bank.

De kussens drukken op zijn rug
als wolken waaruit regen dreigt,
de slopen al gebroken
wit. Toch huilt ze niet,

haar zee is groot. Ze wacht
zichzelf een eiland
waar ze hemden plooit
tot zeilen voor hun dagen.

Hij is, zegt hij, op weg naar haar,
staat jaren gereed met het anker
maar hij vindt geen land, zijn onrust
nooit een haven.


© Tamara (tekst en foto)
met dank aan Frank voor de fotobewerking